corso

Die kans wilden we niet missen. Maar dan moesten we wel zaterdagmorgen voor elf uur binnen zijn in Voorhout. Daarna werd het verkeer uit het dorp geweerd. Zelfs treinen mochten niet verder. Onze beloning: op de eerste rang bij het Bloemencorso, dit jaar het unieke corso van de Uitgebloeide Bloemen. Twiintig praalwagens, drie lopende orkesten, een feest voor oog en oor.

Onze collega in Voorhout had ons uitgenodigd. Zij is de dochter van een kweker, en zet voor de organisatie het corsokrantje in elkaar. Vanaf haar huis een minuutje lopen naar de route. De hele buurt liep uit, zonodig rollators en stoeltjes mee, het werd een mooie erehaag. Begunstigd door een stralend zonnetje. Je zou denken dat hiermee het voorjaar wordt ingehaald, maar dat ligt dit jaar toch anders. Eigenlijk is de lente immers al zo goed als voorbij nu. Zeker een maand voor op schema. Ging het nog lukken? Dat wilden we zien.

Het kostte de organisatie grote moeite om nog voldoende bloemen bij elkaar te garen. De hyacinten, altijd zo lekker geurig en volumineus, zijn al lang uitgebloeid en zelfs de tulpen kon je al uitschudden. Gerbera's en veel cellofaan in allerlei kleuren boden nog een beetje uitkomst. Extra veel werk kostte het steken, kortom. Op de regio-tv had ik gezien dat de gaten er zelfs daags tevoren al in dreigden te vallen. Nou ja, het thema was dit jaar heel terecht: `Energie`.

Dat er ook om die reden heel rustig gereden moest worden was dus bij voorbaat duidelijk. Maar pas nu zagen we, hoe het komt dat in zo'n stoet af en toe onverklaarbare haperingen optreden. ``De trein,`` gaf onze vriendin nog als verklaring. Maar zij bleek het zelf te zijn, die ongegeneerd de optocht af en toe tot stoppen dwong. Zo reikte zij bijvoorbeeld onverschrokken een tasje aan met bekertjes eneen thermosfles vol koffie voor een zekere Paul, ook hij een beproefde vrijwilliger.

Het is een ritueel dat ze al een paar jaar in ere houden. Hij belt op de overweg, zij weet dan dat de stoet eraan komt en zij van huis kan met de koffie. Die is zeer welkom, de eerste auto moet het langst wachten totdat de rest van de optocht is geformeerd. Het daadwerkelijke vertrek vanuit Noordwijk was om half tien geweest, het was nu al over elven, maar de lunchpauze nog ver weg. De aankomst in Haarlem zou zelfs pas om half tien ´s avonds zijn.. Eindelijk begreep ik, waarom het frisse er in de Bloemenstad tegen die tijd altijd wel van af was, in elk geval bij de mensen op de wagens. 

Wat we ook niet wisten was dat in de Bollenstreek gecollecteerd wordt voor het corso. Door het corso. Knapen en meiden in rode Tshirts met opvallend groot Euroteken erop, roomden de rijen toeschouwers af met serieuze collectezakken. 

Ik moest meteen denken aan de godsvruchtige bewoners van Urk. Zij vieren op deze 3e mei nukkig 4 mei, dan hebben ze tenminste alle tijd voor de kerk op zondag. Daar gaan ze dan vast óók collecteren. Voor het rein houden van deze buitenissige gemeente moeten ook passanten dokken . Maar dan krijgen ze wel een vrijwaringsbewijs voor op boot of caravan. Toch jammer dat het geen eiland meer is. Zelfs al heb ik met de vorige burgemeester van Urk in Halfweg nog wel eens een brug geopend, toen hij nog wethouder van Haarlemmrmeer was.. Een ophaalbrug, dat wel.