Het is dat de bloemen er nog lagen, anders had ik de gedenksteen niet eens gezien. Gewijd aan de evacuatie. Een sobere maar symbolische plek. Daar waar de Apeldoornseweg, de hoofdroute waarlangs de mensen waren weggevlucht, in de stad uitkomt..Het Rode Kruis, het stadsbestuur en de Poolse autoriteiten hebben ook nu weer stil gestaan bij de gedwongen volksverhuizing na Market Garden eind september 1944. Pas in april 1945 kwam de bevolking terug, in een puinhoop.
Dat zag ik gisteren.
Vandaag is het ook een puinhoop. Niet zozeer door de snelle maar lelijk uitgevallen wederopbouw van de stad. Meer doordat uit onze naam ver weg in Irak de eerste bommen op IS losgelaten zijn, en vanuit verre verten gezien de ebolaepidemie een crisis aan het worden is die steeds dichter bij komt.
Maar ook was er vandaag een lichtpunt, en mocht het Europese Parlement proberen gehakt te maken van supercommissaris in spe Frans Timmermans. Hij werd een middag ondervraagd over waar het heen moet met Europa. Ze hadden geen schijn van kans, hij beloofde loze regels te gaan schrappen en zal dus wel aan de slag mogen. Zeventig jaar na de oorlog gaat Frans proberen de Europese geest weer tot leven te wekken. Dankzij zijn Engels, Frans, Duits, Nederlands en zelfs nog redelijk vlot Italiaans won hij zijn toelatingsexamen met indrukwekkend gemak. De oorlog liep anders af, anders had hij ook zijn Russisch nog kunnen inzetten. Voor de simultaantolken mag je trouwens grote bewondering hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten