in goede handen

Zou ik het treffen? Kom ik net langs de Steenen Tafel als die gerepareerd gaat worden? Een vliegende kraai vangt altijd wat, denk ik nog. Ik maak alvast de foto.

Dan spreekt een van de twee werklieden me aan. Hij heeft wel even tijd, zijn collega is toch aan het bellen. Ook de hedendaagse buitendienstmedewerker is immers heel erg  mobiel bereikbaar tegenwoordig, is het niet voor het thuisfront dan toch wel voor kantoor, over kwesties rond het werk. 

Zo leer ik al ras, dat de twee geenszins voor het monument komen, dat gaat ooit een steenhouwer doen die ook op Moscova reparaties verricht aan beschadigd geraakte grafstenen. Dat er geen haast mee gemaakt wordt begrijpt mijn zegsman wel, het zal  nog een dure grap worden. De afgevallen brokstukken liggen op de gemeentewerf te wachten. Zelf heeft hij met zijn collega net de heg gesnoeid. Die is nog de enige ambtenaar, in zijn eentje zo'n beetje verantwoordelijk voor alle parken van Arnhem, en ook nog jachtopzichter. 

Hij moet dus ook nog de Nulgebieden op nul houden - wat inhoudt de wilde zwijnen zonodig afschieten, weten we sinds kort - en mensen aan de parkregels houden. Als je dan weet hoeveel parkgebied Arnhem heeft... Zelf werkt hij, ingehuurd, voor Arnhem, aan onderhoud van bruggen, trappen en wat dies meer zij. Om de bezuinigingen een beetje efficiënt op te vangen werken ze vaak samen, vertelde hij, spontaan zoals onze streekgenoten altijd zijn.

Ik denk terug aan de tijden waarin onze vroegere gemeente van vijfduizend zielen twaalf mensen in de buitendienst had en bewaakt werd door elf rijksagenten - later bleef daar een alarmknop bij het voormalige politiebureau van over, waarmee je werd verbonden met de meldkamer van Haarlem. Soms verscheen er daarna toch heus nog een dienstauto ook. Wel vossen gezien, nooit wilde zwijnen.