Ook mooi

Natuurlijk hebben we in het Mauritshusi ook even stilgestaan bij de parel. Dat was nog even dringen rondom het halfronde dranghekje dat ons als belangstellenden op gepaste afstand van dit top-stuk moest houden. 

Op andere plekken staat er hoogstens een oud=Hollandse tafel voor het meesterwerk waar je niet te dicht bij mag komen. Of een suppoost, die je bestraffend toespreekt zoals me overkwam toen ik - bijziende kip die ik inmiddels ben - het educatieve tekstje naast een schilderij wilde lezen en daarbij met één voorvoet de metalen scheidslijn in het parket bleek te overschrijden bij het vooroverleunen. Voetfout!. In andere kamers waren ze aan zulke grenslijnen niet eens toegekomen.

Maa goed, die parel dus, een wijsneus die nog eens beter keek heeft de wereld net weer een illusie ontnomen. Het kan geen parel zijn, daar is-ie veel te groot voor. Het gaat om een oorbel van tin, mooi gepolijst, en aangeraakt door het zonlicht. In de schaduw is nog de rest van een flinke schijf zichtbaar. 

Een minder kostbaar sieraad dan de eigenlijjk ook wel een beetje onnatuurlijk grote parel, maar toch nog best gewichtig. Voortaan dan maar een nieuwe bijnaam? Het "Steiffmeisje" 
lijkt me wel geschikt. (Het knuffelmerk bekend van de teddyberen, of naar wens olifanten natuurlijk, met hun kwaliteitskenmerk van Knopf im Ohr).