wurggreep

Weer moesten we naar het westen voor de uitvaart van een oud-collega. "Ik ben de volgende," had Cor anderhalf jaar geleden namelijk aangekondigd toen we bij elkaar waren voor zijn voorganger. In dat opzicht heeft hij gelijk gekregen. Maar niet in de paar weken tijd die hem nog gegeven zouden zijn. Het werd veel langer, en het was gelukkig nog een goede periode, met een gedenkwaardig afscheidsfeest met de collega's in een Haarlemse kroeg. Moeilijk is het pas kort geleden geworden, toen de ziekte echt doorbrak. 

Familie en vrienden waren na de begrafenis naar de Westbroekplas gekomen, net buiten Haarlem, voor de nabeschouwing. Gelukkig met zovelen, dat het uitzicht op het water en de daarlangs verrezen blokkerige 'urban villa's' wegviel. Grijs, grijs en mistroostig lagen die erbij.
Inzoomen was nodig om het dappere maar eenzaam in een veel te ruime plas spuitende fonteintje in beeld te krijgen.De kerstverlichting brandde voor de zekerheid al.

De hele vroeger nog open en groene Velserbroek is in moordtempo volgebouwd. Toen we net in Spaarndam woonden hadden we nog het volle genot van het zicht op de ongerepte duinenrij langs de kust.  Aan de andere kant van het dorp ook al ellende. Daar rukken gigantische bergen vervuilde grond op, voor zover steenkolenopslag en een woud van olieopslagtanks de ruimte niet hebben opgeëist. Spaarndam in de wurggreep/ Ach, de lieflijke herinnering aan de in goudgeel zonlicht badende uitgestrekte velden van zuring en teunisbloemen!  Nee, de wereld gaat er niet op vooruit.


En in Arnhem staat de vooruitgang ook niet stil. Daar hadden ze nog een portie asfalt over,  waarmee het laatste stukje ontbrekende bestrating in het voetpad van onze straat, langs het veldje met de volkstuinen, nu ook verdwenen is. Jammer van het valse plat ter plaatse, anders zou je er je kleindochter nu uitstekend kunnen leren rolschaatsen. Er loopt vrijwel nooit iemand, namelijk.