zelfs geen soep

Je komt terug uit Engeland. Vlot bezorgd door de Eurostar. Rond etenstijd denk je, weet je wat, in Rotterdam onderbreken we onze reis voor de avondmaaltijd. Komen we weer even op dat glorieuze nieuwe station. Daar moet toch wat te vinden zijn.

Groot is het er, heel groot en heel erg koud. Maar bij alle bouwvolume is er geen ruimte gevonden voor een plek waar de verwende wereldreiziger iets behoorlijks op een bord kan laten serveren. Ja, bij Starbucks kun je zitten maar koffie kan je niet eten en bovendien betalen ze geen belasting. Dan toch maar de straat op, naar het aloude restaurant Engels? Maar dan hebt u buiten de waard gerekend. Of liever, die waard is er niet meer. Het restaurant dat het hele Groothandelsgebouw kon voeden en daarmee de wederopbouw van het gebombardeerde Rotterdam symboliseerde, is foetsie. Leeg. Weg. Hoe is het mogelijk!

We druipen weer af naar het station. In wat heet "De Huiskamer", op de eerste verdieping naast de toiletten, lijken we tenminste nog iets van een soepje te kunnen krijgen. Maar ook dat feest gaat niet door. De twee gamellen zijn leeg, en de koffiebroodjes die ze net nog hadden zien we precies op dat moment in de vuilnisbak gekieperd worden. Ja, je kan beneden nog wat eetbaars opscharrelen en dan hier in De Huiskamer komen opeten, want ze zullen nog drie kwartier open zijn. En nee, iets fatsoenlijks is op het hele station niet te vinden, dat klopt. De mensen willen alleen nog maar snelle happen. Wat een leven! Met savoir vivre heeft het niets meer te maken. Echte armoe in dit spoorwalhalla.

Met droefheid herinneren we ons onze laatste keer bij Engels. Was ook al geen succes, al hebben we er een tijd warmpjes kunnen zitten. Bedienen kwamen ze ons niet, het was er te druk. Nu worden het twee broodjes van de Broodzaak. Onze verbijstering krijgen we er niet mee weggeslikt..