naar het leven getekend

Op de warmste novemberdag die ooit geboekstaafd is reisden we, voor de derde keer in goed een week, naar Amsterdam. Deze keer voor Willems tekeningen. In de galerie van Connie Bos aan de Zwanenburgwal maakten we kennis met deze voor ons niet zo bekende dimensie aan onze vorig jaar gestorven vriend.

Wat raar was, want onze ouders lazen - een gelukkig toeval - het ultrakritische weekblad de Groene Amsterdammer. en dus moeten wij het vroegste tekenwerk van de daar toen werkende Willem Wijnands gezien hebben. 









Later werd Willem opmaker bij Haarlems Dagblad en werd hij onze vriend, en wij mekaars vriend ook trouwens. Hij leerde de halve redactie zeilen op het IJsselmeer, zijn Noorse jol was in Durgerdam gestationeerd vlakbij dat silhouetbepalende monumentje waarin tegenwoordig  hoe-heurt-het-eigenlijk Jort Kelder zijn domicilie heeft. Willem wist ook hoe het hoorde,en schonk en dronk jenever en Beerenburger.

Wim was van origine een Rotterdammer en in de Tweede Wereldoorlog was hij dan ook uit de gebombardeerde stad geëvacueerd en als jonge puber ondergebracht bij een gezin in Zeeland, in Borssele. Mijn eigen Zeeuw maakte in 1974 met hem een nostalgische toer door de streek die hem destijds veiligheid had geboden. Per fiets, want Wim hield niet alleen van zeilen, maar ook van fietsen. 

Zijn jeugdherinneringen legde hij na zijn pensionering vast in gedetailleerde tekeningen, inmiddels ook in kleur. Wim kwam daarin ook zelf vaak voor. Ook als Wimpje, nog in de wieg en zonder kenmerkend spitsbaardje. 

Het was fijn dat Cocky de buitenwereld dit inkijkje in de nalatenschap van haar man heeft willen gunnen. Verkopen was er in deze galerie niet bij, maar geheel in overeenstemming met haar strijdbare pacifistische natuur bood ze de gelegenheid handtekeningen te zetten voor een parlementaire behandeling van het verzet tegen kernenergie. Wat je verder nog wilde zeggen kon je kwijt in het gastenboek. Nou ja, dat ook wij Willem missen sprak al vanzelf..