Zo tref je op stationperrons bankjes aan met armleuningen die het onmogelijk maken in te schikken, zodat er nog iemand naast je kan komen zitten. Bedoeling is natuurlijk ook te voorkomen, dat zich een dak- en/of thuisloze erop uitstrekt voor het knappen van een uiltje. Andere uitvoeringen van onbehaaglijke bankjes hebben een bolvorm, zodat je er afglijdt, of een veel te smalle zit, zodat weer opstaan al gauw noodzakelijk is.
In de Amsterdamse ponten maken ze het helemaal bont. Natuurlijk zijn die niet bestemd voor zittenblijvers. Maar op een paar oudjes is toch gerekend. Voor die ongelukkigen zijn er een paar tractorzadels beschikbaar, flink wijd en schuin aflopend gemonteerd op een (op zich natuurlijk prijzige) roestvrijstalen pijp. Ruimte voor de anderen om ergens veilig tegen aan te leunen is er daardoor niet. Zo wordt een vaartochtje over het IJ een hachelijk avontuur.
Wel kwamen we daardoor aan bij The Eye, spreek uit IJ op zijn Amsterdams. Dit nieuwe gebouw, bedoeld als filmcentrum, stelt zich voor de nieuwkomer een beetje onvriendelijk op. Op elke hoek ontwaren we een verwijzing naar de ingang. Totdat we geheel rond zijn, zonder resultaat. Er was een entree voor leveranciers, dat wel. Maar bezoekers worden geacht de hellingbaan te nemen. Boven mag je er dan wel in. En dan met PIN te betalen, want Amsterdam is te gevaarlijk voor baar geld. Gauw terug naar de pont.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten