bitterballen

"Weet u hoe laat het is?" Net nog geen half vijf. Maar nee, de strekking is: onze keuken gaat dicht, om vijf uur gaan we sluiten. Maar goed, als u dan per se déze keer zo graag bitterballen wilt komen eten, dan kan dat eigenlijk niet meer. 

We voelen ons met onze zeven personen tellende delegatie reuze welkom, je kan echt merken dat de crisis eindelijk voorbij is. De gastvrijheid in Arnhem is legendarisch, bedoel ik maar. Een vorige keer al was ons duidelijk geworden dat dit restaurant bij de waterspeelplaats van Sonsbeek stipt om vijf uur de stekker uit de activiteiten trekt. Nu het park dit weekeinde in het teken staat van het gezellige Theaterfestival - dat vanaf vijf uur toegankelijk is - zullen ze toch wel een beetje klantvriendelijker zijn, hopen we.


Maar mis, ook nu weer hunkert het personeel naar zijn eigen vrije avond. De terrasstoeltjes worden al meer dan voortvarend opgestapeld. Gelukkig waren we met onze kinderwagen veiligheidshalve vanwege een paar regendruppels binnen gaan zitten. Zo'n bak is gegarandeerd waterdicht, verzekert mijn schoonzoon me, en de baby heeft nog geen zwemdiploma's. 

Als het dienstertje de kok even gaat vragen of hij toch nog bereid is de bitterballen te bereiden die we de vorige keer ook al niet konden krijgen, mag ik van ons gezelschap, nou ja, van mijn dochter, geen sarcastische opmerkingen maken. Het personeel kan er toch zeker niks aan doen? Je lijkt opa wel. Vroeger was je nooit zo. De opa van haar eigen kinderen is het gloeiend met haar eens.  En die kinderen zijn dol op ku-lo-yuk, dus ook op bitterballen. Vier p.p. krijgen ze er weg. Gelukkig zijn de volwassenen bescheidener. De 'last orders'-ronde voorziet alleen nog in dranken, maar die slaan we beleefd af. Op naar de Theater Avenue!