verrassend gesprek op Deltahoogte

In Zeeland is altijd wat te beleven. Zelf waren we op zoek naar de plek waar we zouden kunnen terugdenken aan een familielid, jonger dan wijzelf, al een paar jaar niet meer onder ons. Een verstilde plek, weg van alle drukte.

De heupbehoevende en ik klommen de hoge trap op, om Deltahoogte te bereiken. Daar waaide het gezond, op deze tot dan toe miezerige dag. "Uw erehaag," konden we juist op dat hoogtepunt zeggen tegen het stel dat we onderweg hadden zien lopen, en dat nu al achter ons ook naar boven kwam op deze verder totaal uitgestorven plek.

Inmiddels weten we dat we het Stadhuismuseum van Zierikzee ook nog zullen gaan bezoeken. Want dat we bovenop de kruin van de dijk even heel geanimeerd hebben gepraat met Bert Frijns en zijn vrouw. Zij maakten een van de 15 ommetjes die hun, hier wonend, ter beschikking staan om even 'weg' te komen. Hij exposeert - tipte zij ons - in het museum zijn glaskunst, en zoals ik nu op het internet lees past die uitstekend in de monumentale architectuur van het oude stadhuis. Door, ik citeer: "Materiaal, helderheid en reflectie gaan de glazen sculpturen een unieke relatie aan met hun omgeving." Frijns beval aan op zolder de kapconstructie te bewonderen, maar dat hadden we al eens gedaan, nog onder Covid-regime. Toen om te zien waar de trouwerij van mijn zwager in select gezelschap zich jaren eerder voltrokken had. Destijds had de broer die mij aan de haak heeft geslagen zich tussen de weinige bruiloftsgasten gewurmd; brutaal maar ja, journalist.

De interactie van Bert Frijns' werk met de eeuwenoude Vierschaar en de monumentale zolder, die zorgt voor weerspiegeling, aanvulling en vervreemding, willen we ondergaan. Wetende dat hier geen glasblazer vormgegeven heeft, maar een beeldhouwer die de oven, tijd en temperatuur hun werk heeft laten doen. Nog te zien tot en met 4 september.