Bijna tachtig jaar na de Tweede Wereldoorlog zie ik op ware grootte de jeep waar ik als kind mee speelde. In de tijd van de dinkey toys, toen onze vaders nog geen auto voor de deur hadden en je alleen in je eigen hoofd kon bedenken hoe het zou zijn om zelf achter het stuur te zitten. Deze was iets groter dan de dinkey's, maar ook die - een kiepwagentje met een klep die echt bewoog, en een platte bordeauxrode rongenwagen - zie ik nog levendig voor me.
Voor de foto wachtte ik even totdat de gele DHL-bestelwagen was ingeparkeerd en het beeld niet meer vervuilde.
"Zo, staat-ie er op?" hoorde ik daarna. Bleek dat de eigenaar coöperatief had staan wachten tot ik mijn foto had. Even gauw een boodschapje doen, en weer dóór, dat was zijn plan. Bij de Co-op, hoe toepasselijk. Hij was overduidelijk trots op zijn legercabriolet, dus gunde zich de pauze. Energiek stapte hij daarna in en de jeep had er meteen de vaart in. Ik hoorde hem nog net in conversatie met medeweggebruikers jennen: "Mooi is-ie, hé? En hij doet het nog ook. Ik weet het, jullie zijn allemaal jaloers!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten