vosseneuzenkapjes

Deze dwaalgast waarderen we sinds 2001, toen we mijn vader overleden aantroffen in zijn voor driekwart door tuin omringde huurwoning in Helmond.

Hij had de telefoon die avond niet opgenomen en ook de buurvrouw had hem niet gezien, dus we waren er toch maar even heengereden. Op vaderdag, daags ervoor, waren mijn dochters nog meegeweest; voor wat hun laatste gesprek met hun opa zou blijken te zijn. Hun vader was zijn eigen vader gaan opzoeken, ik dus de mijne, beiden hadden ze een tia doorgemaakt en dat verklaarde onze bezorgdheid.

Mijn vader had dat weekeinde in de tuin gewerkt en met de van hem bekende precisie mos en kweekgras uit zijn gazon verwijderd. Het afvalbergje was nog blijven liggen. Ik knipte de heg aan de voorkant, het vingerhoedskruid in vele opbeurende tinten mocht ik niet wegmaaien van hem, al was het gras hier flink doorgeschoten. Het bewijs, dat mijn vader geheel in de geest van zijn favoriete tuinarchitect Mien Ruys een zwak had voor wat ten onrechte onkruid heet. Het was spontaan aan komen waaien.

Twee decennia later is het indrukwekkende en troostrijke "mondkapje voor vosseneuzen" in ons voortuintje in Arnhem aangekomen.