roodgekleurd

Het is best ver naar Bretagne. De terugweg ook. Daarom ontbraken we deze zaterdag bij het afscheid van iemand die we allebei hebben gekend en gewaardeerd als actieve politica. Marian van der Meer is 85 geworden, en verdiende de vracht rode rozen die haar in Amsterdam op Westgaarde uitgeleide ging doen.

Ten tijde van haar afscheidsbijeenkomst waren wij halverwege, we kwamen uiteindelijk pas om tien uur ons huis weer binnen. Het hare, gelegen aan de Brouwersgracht in onze hoofdstad, kende ik goed. Daar vond de overleggroep gastvrijheid die de vrouwelijke leden van de PvdA in de Staten kon adviseren en inspireren. Voor de deelneemsters, uit de hele provincie Noord-Holland, was het ook een manier om te wennen aan politiek-actief zijn. Een mening hebben en die uitdragen, meer is het niet, maar vrouwen hebben dikwijls wel enige aanmoediging nodig voor ze in het diepe springen.

PvdA-ster Van der Meer was lid van het provinciebestuur in de bloeitijd van de partij, toen er vier deskundige gedeputeerden geleverd konden worden die vastbesloten waren Schiphol beheersbaar groot te houden, en de gezondheidszorg op peil te brengen. Dat terrein was, waarop Van der Meer bij uitstek thuis was. Ook later als lid van de Eerste Kamer, en in talloze bestuursfuncties in die sector, bracht ze haar deskundigheid in. Over de PvdA van die tijd berichtte de Statenverslaggever van het Haarlems Dagblad maar al te graag. Nooit is de provinciale politiek zò grondig gevolgd, al was die journalist, hij geeft het toe, meer in ruimtelijke ordening voor dan in het welzijn van zijn lezers geïnteresseerd.