verdriet

Op een dag als vandaag staat voor onze familie de wereld stil. Mijn lievelingsachternicht uit Frankrijk, nog zo jong, nog zo bruisend, is deze ochtend doodgevonden door haar man.

Zestig jaar geleden ging haar opa van moederskant op dezelfde manier heen. Gekend heeft ze hem dan ook niet. Hij was de broer van mijn vader, hun partners waren elkaars zussen, er was heel veel contact want er waren ook nog eens zes kinderen dus er was gezellig vaak iemand jarig.

Mijn oom was ambtenaar bij het ministerie van Wederopbouw en deed dus alles per fiets. Een auto was voor de meeste mensen in die tijd nog een onbereikbare luxe. Toch was hij wel, eerder dan ons gezin, toe aan het in huis halen van een televisie. De vooruitgang. Beelden in zwart-wit, voor kleuren was het nog te vroeg.

En toen kwam die zondagavond, tijd voor Sport in Beeld. Het gezin zat er klaar voor. Ze waren er dus bij toen hij bezweek, nog maar net 42 jaar.

Zijn oudste dochter leerde een paar jaar later in Londen een Fransman kennen, en belandde zodoende in Parijs. Ze kregen drie kinderen, twee zoons, de middelste was de dochter. Ook die trouwde een paar jaar geleden met haar eigen Fransman. Bretagne was inmiddels het familiedecor geworden. Het werd een Bretons feest met Hollandse accenten, grappig dat een van die Nederlanders "Rien" werd genoemd, vonden die Fransen.

Onze achternicht verloor niet lang daarna haar moeder, die lang met haar gezondheid getobd had. De dochter leerden we kennen als een toonbeeld van zorgzaamheid, doortastendheid, geduld en humor, en aan organisatietalent ontbrak het haar ook al niet zoals ze ook bij haar huwelijksfeest had bewezen. Deze zomer zou ze haar vijftigste verjaardag spetterend gaan vieren, aan de voorbereiding werkte ze al. En toen stierf deze lieve dochter van mijn nicht. Zomaar, zonder voorwaarschuwing, rustig op de bank, nog even lekker tv kijken. Bij andere geliefde doden kwamen altijd vlinders me troosten. Dit keer is het deze heel mooie, in goud uitgevoerde vlieger.