juichtrauma

Na de juichpakken en voor de kinderen de juichpakjes nu dan ook het fenomeen van het juichtrauma. We zien een man in beeld die zichzelf in eigen huis blesseerde bij de wedstrijd Nederland-Costa Rica. Te enthousiast opgesprongen van de bank toen het op strafschoppen aankwam na de 0-0 in de verlenging. 

Bij de eerste gestopte penalty was er nog niks aan de hand, vertelde zijn vrouw. Maar toen Krul de beslissende tweede bal uit zijn doel tikte, ging het mis met vader. Weer sprong hij dolenthousiast op voor een rondedansje door de kamer. Maar Au! Hij scheurde zijn achillespees. Nu moet deze kantoorklerk met een heuse sportblessure het toernooi uitzitten. Op de bank.

De nieuwe aandoening moeten we niet verwarren met het jeugdtrauma, dat je ook aan het voetballen kunt overhouden. Gisteravond liep de Braziliaanse jeugd dat op, door de afdroogpartij waarop de Duitsers hun gastheren trakteerden. Die pijn gaat generaties duren, en wordt misschien wel nooit verwerkt. Binnen een halfuurtje stond het al 5-0, het werd uiteindelijk 7-1 en erger had het nog gemakkelijk kunnen worden. De voetbalkenner in mijn huis raadt het team van Van Gaal aan vanavond maar van Argentinië te verliezen, zodat we ons bescheiden trauma van 1974 kunnen blijven koesteren en er geen tweede vernedering maar dan à la Brazilië aan hoeven toe te voegen. Een heel verstandige analyse, een Van Geniaal waardig. Het is nu in het belang van onze jongens om strategisch te verliezen, en in dat van de Brazilianen om dat ook in de troostfinale te gaan doen. Darmklachten gaan ons alibi zijn.