De vraag die elke schrijver zich moet stellen. Is wat ik schrijf nog boeiend? Het was een tip van de leraar journalistieke vaardigheid. Bloggers kunnen er ook hun voordeel mee doen, lijkt me.
Toen ik alweer jaren na die wijze les bij de plaatselijke krant werkte, bleek er wel degelijk een antwoord te geven. Onze collega die de rubriek opmerkelijke berichten verzorgde had zich uitgeleefd op Jantje Beton. Doneerde je aan deze collecte voor de onderbedeelde jeugd, dan kreeg je een sticker voor jas of deurpost. Met daarop het plaatje van een levenslustig straatschoffie, vuistje gebald. Een slordige trui aan, vlot getekend.
De dirty mind kon aan de onderkant van die trui een rafel zien, die in de verte deed denken aan het geslacht van Jantje. Een jongetje, mocht je veilig aannemen. De redactrice maakte zich vrolijk maar vergat niet de lezers op te roepen gul te geven.
Een paar dagen later werd ze door haar chef tot de orde geroepen. Over Jantje mochten geen grappen meer gemaakt worden. Op last van hogerhand.
We waren verbaasd, want onze hoofdredacteur kon toch meestal wel wat hebben.
De chef kreeg een kleur. Hier ging het om nóg hogerhand.
Na een derdegraads verhoor kregen we de waarheid eruit. Het was de RVD die in dit geval had meegelezen - de Rijksvoorlichtingsdienst, die zoals wij allen weten woest geïnteresseerd is in de 'faits divers' vooral uit lokale krantjes als het onze.
Ze waren in de bres gesprongen voor de kroonprinses, die het tekeningetje gemaakt had.
De trui van Jantje is later gladgetrokken. En zij is toch nog koningin geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten