In het leven van mijn kleinkinderen is de muis hardware, die ze nodig hebben bij het bekijken van filmpjes op YouTube. Voor mij als vierjarige was er destijds de 'draadomroep' die me hielp de eerste contacten met de buitenwereld te leggen. Een luidspreker aan een draadje, een draaiknop aan de muur. Vier radioprogramma's. Hilversum I en II, en twee met buitenlands zenders. De eerste luxe van net na de Tweede Wereldoorlog.
De PTT verzorgde het netwerk. Post,Telegraaf en Telefoon waren toen in staatshanden en de zendgemachtigden verspreidden nog boodschappen, in plaats van ons op te jutten ze te doen.
Een wereld nog zonder televisie, en de radio zweeg tussen twaalf en zeven. Ik had bovendien niet eens een opa.
Verrassend genoeg vind ik, vanuit dat sobere verleden, vandaag de dag op internet levenstekens van mijn opa terug. Foto's van het ongeluk waarbij hij dood ging, een filmpje van zijn uitvaart. Hij was al weg zo'n elf jaar voor ik zou komen, dus gekend hebben we elkaar niet en of dat jammer is weet ik niet.
Ik had hem al eens eerder teruggevonden. Op een zaterdagmorgen op een rommelmarkt in een verre stad. We waren eigenlijk gekomen voor ziekenbezoek, maar het was daarvoor nog veel te vroeg. Een merkwaardige toevalstreffer. Opa stond op een ingelijste foto samen met oma en zijn zwager en hun muziekgezelschap. Ik heb het toen niet chic gevonden nog af te dingen. Maar hoeveel digitale fotografie zullen de kleinkinderen van morgen nog van hun grootouders kunnen terugvinden? Ga toch bloggen, mensen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten