Stages zijn instructief. De mijne leerde me hoe zuinig Europa kan zijn. Het personeel had gestaakt voor betere arbeidsomstandigheden. Er werd namelijk kou geleden in het Brusselse kantoorgebouw. De ambtenaren pikten het niet langer.
De oplossing was snel gevonden. Onder elk bureau op de zwevende onderste verdieping kreeg iedereen een krap bemeten lapje tapijt, net groot genoeg om je voeten een beetje te isoleren van de betonvloer.
Het was de tijd van maar zes lidstaten. "Ojee, ge hebt een hol in uw brief geklopt," kon de Belgische secretaresse nog droogjes vaststellen. In mijn ijver had ik iets te hard op de schrijfmachine gerammeld en met mijn ferme aanslag de o's uit het papier geslagen.
Daarna gingen de jaren voorbij, en Europa groeide. De antipathie ertegen ook. Plasterk ging voorop en Nederland zei "nee" in het referendum voor verruiming van de bevoegdheden. Vreemd genoeg wil dezelfde man die toen zo waarschuwde tegen aantasting van onze democratische rechten nu, nu hij in eigen land minister van Binnenlandse Zaken geworden is, dat we dat zelfbeschikkingsrecht wel degelijk verkwanselen, maar nu door ons uit te leveren aan superprovincies en supergrote gemeenten. Daar worden we echt niet beter van, mensen. Van lotje getikt, dat is het. Dan kun je nog maar beter holen kloppen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten