Eerst trakteer ik hem op een gang langs de kraampjes van de Hommelse Markt, in het verlengde van onze straat. We moeten wel, als we in de stad willen komen. In de overvloedig aangeboden bedovertrekken en donzen kussens is hij niet geïnteresseerd, maar zijn speurneus vindt op de grond de lekkerste hapjes: friet, hompen brood, zelfs een kippebot moet ik hem ontfutselen. Nee, hongerwinter is het niet, in 2016.
In de binnenstad spuit de fontein aan de voet van de Eusebius vaalroze water. Nog één nachtje slapen en de Giro begint. (Op het nieuws worden alleen Apeldoorn en Brabant genoemd.) Maar ondertussen hebben kinderen en grote mensen veel meer oog voor Floris. 'Hondje, hondje, hondje' wordt geaaid, er wordt gevraagd naar zijn ras, hij wordt aangezien voor een puppy, weer een ander noemt hem 'teddybeertje'. Zelf snuffelt hij aan een wit hondje, de helft kleiner dan hij. Dat is voor het eerst weer buiten, vertelt zijn bazinnetje. Een wilde kat had hem te grazen genomen, er moest flink gehecht worden. Al dertien, maar toch weer tierig, gelukkig. Haar moeder had vroeger ook een spaniël.
Zaterdag begonnen we de week bij oma. Ze vindt Floor een heel lief hondje en trakteert hem op haar koekjes; dat ik hondenkoekjes heb meegebracht vindt ze geloof ik zielig voor hem. Van jong tot oud, iedereen houdt van onze hond. Rien gaat op deze hemelvaartbevirijdingsstoomdag 's avonds nog even bij haar langs. Om kwart voor elf thuis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten