maandag 2 maart 2015

Doffe ellende

"It's not easy, being green", zong Kermit de Kikker al in 1970 in een melancholiek liedje. Uit eigen ervaring kan ik u verzekeren dat (bijna helemaal) doof zijn ook niet meevalt. De verstuivers eerst zonder en na twee weken met doktersrecept (zoutzuur!) lossen ook niets op. Het is voorlopig dus nog akelig stil, behalve in mijn hoofd.


Daarin hoor ik als ik er op let hoge fluittonen, links net iets anders van toonhoogte dan rechts. En als ik`even wegdroom lijkt het of er een continue muzakzender aanstaat die me pleziert met een niet door reclame onderbroken deun van accordeonmuziek. Een soort Canto Ostinato, zeg maar..Een muziektuk zonder einde. Zoiets als toen we mochten meevaren over het Spaarne op de boot van onze vrienden tijdens de toen net uitgevonden Haarlemse Vaardagen. Aan boord ook hun ene dochter die net een paar lessen op de trekzak achter de rug had. De hele tocht herhaalde zij, gezeten op de voorplecht, het wonderschone "Mieke hou me vast",  een toonladderloopje dat door de mensen aan de kant met groot gejuich werd beloond. Zelfs het Haarlems college van burgemeester (toen nog Elizabeth Schmitz) en wethouders ontdooide en applaudisseerde uitbundig. (We zaten toen nog gezellig in het gewest, dus we kenden elkaar.)


Dat verleden komt weer langs, nu er aan het heden zo weinig te beleven valt. De radio kan niet aan, want anders hebben de buren er last van. De televisie biedt ondertitels, maar nu ik ze nodig heb blijken ze een krakkemikkig hulpmiddel. Meestal sluiten ze helemaal niet aan bij het beeld, of ze stokken halverwege, dus dan mis je de clou, of ze bevatten wartaal waar je geen wijs uit wordt. (Eentje van vandaag: de Britten schrijven de "juke" van Edinburg, als ze het over de man van hun koningin hebben. Toch echt een Duke, net als Ellington, de wèl meer van jukeboxen afwist.)

Tot overmaat van ramp is de huisgenoot van het binnensmonds mompelende type, waarbij hij meestal zorgvuldig buiten de cirkel van ongeveer een meter blijft waarbinnen ik nog wel iets kan opvangen, al klinkt het dof. ("Mompel, mompel, mompel, SAUS!": hoor ik bijvoorbeeld opeens, zonder te weten waar het over gaat.) Zo ontstaat al gauw een hilarische miscommunicatie tussen twee hoogbejaarden, die de waarnemers doet schaterlachen. Zoals degene die ons mantelzorg moet gaan verlenen, als het straks echt zo ver met ons gekomen is. We krijgen haar nog wel!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten