vaders en zonen

Vandaag moeten we het even over vaders hebben. Van de ene heb ik algebra en meetkunde geleerd, nou ja, geleerd, hij gaf het vak aan alfa's dus dan weet je het wel. Zijn zoon is vorige week, net als hijzelf al flink wat jaren geleden, dood gegaan; net toen bekend werd dat een NRC-journalist zou worden wat hij ooit was: hoofdredacteur van het AD, of voluit het Algemeen Dagblad. Ook onze Gelderlander wordt met AD-verhalen volgeplempt. Ach, het is de Telegraaf niet, troosten we ons.

Dat was Ron Abram, net als zijn vader ongetwijfeld gezien de kleurloosheid van zijn krant een keurige man, dus ook nog geschikt om een tijdje voorzitter van de journalistenvereniging te zijn geweest. 

De andere vader leerde ik kennen als journalist, toen hij een al even keurige zaak in herenmode dreef in Haarlem. "De laatste echte kleermaker", het was zijn trots. Later gaf hij die gerenommeerde zaak eraan en werd antiquarisch museumkoesteraar annex schrijver van historische verhandelingen. Zijn zoon maken we nu dagelijks mee als minister onder vuur. Van der Steur, voor onze veiligheid en politiezaken  wordt in de pers uitgemaakt voor corpsbal, die het parlement schoffeert. De VVD, toch al grossierend in brekebenen, schijnt alweer van hem af te willen..

Sorry moest de arme man tegen de oppositie zeggen, toen niet de FBI maar de politie van New York de bron bleek te zijn van inlichtingen over louche types die zich in terreur bekwamen. Schande spreekt de pers van deze uitglijder. Maar waarom graven de vakgenoten niet naar de wonderlijke rol van de politie in dezen? Ook mij had de FBI een veel logischer instantie geleken.