De Polen die het rieten dak van onze buren repareren, hebben geen boodschap aan Koningsdag. De koudste aller tijden, regen en hagel, zij werken stug door. Gisteren was het weer ook al knudde, toen we naar Oosterhout gingen voor de opstart naar het oranjefeest. Daar in Brabant vergaarde zich de hele familie inclusief vier-en-een-half kleinkinderen en een blinde en twee ook al overjarige honden in het clubhuis van honkbalvereniging "De Twins" om mee te helpen mijn broertje te huldigen.
"Welkom in de club", zeiden bij het feliciteren alle mensen die ooit ook al eens een lintje hadden gehad tegen hem.. De burgemeester van Oosterhout was naar de sportkantine gekomen om hem te decoreren, omdat dat Willem-Alexander nu eenmaal behaagd had. Om dat te verdienen heeft die broer van me dan wel 35 jaar vrijwilligerswerk moeten afleveren, in honk- en softbal.Daaronder het bijhouden van het wedstrijdverloop ("scoren" in het jargon van deze tak van sport), voorzitten, en ook nu hij inmiddels de 70 voorbij is het draaien van bardiensten; er gaat een berg liefdewerk in zitten. Zijn vrouw kreeg van club en gemeente forse boeketten omdat ze hem al die tijd zo bereidwillig had afgestaan; maar ook als zusje heb ik maar weinig last van hem gehad, hij verliet het ouderlijk huis al kort na zijn zeventiende verjaardag om in Leiden wis- en natuurkunde te gaan studeren en belandde daarna nog in zijn militairediensttijd in Brabant. Zijn gezinnetje en de vereniging bloeien, en heren- en damesteam spelen sinds vorig jaar in de hoofdklasse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten