vaklui aan het werk

Voor je kinderen doe je alles. Op de kleinkinderen hoeven we niet meer zo te passen, maar een nieuw huis is andere koek. Om zoiets te kunnen betalen moet er gewerkt worden, het liefst vanuit huis, maar dat kan pas als je er een internetaansluiting hebt. Daarop kun je het beste een oma en opa laten wachten, die hebben toch niets omhanden.

Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Maar daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur openging, want nu konden zij controleren of zich in de kelder onverhoopt ook gas had opgehoopt. Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikten en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt wel vaker.

De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te helpen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat kofie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis en bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis ontlucht, en konden wij de woning verlaten. Op de strrtenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..