Toen wij dan een voor half elf aankwamen bij het nieuwe adres bleken daar al mannen van het energiebedrijf aan het werk. Zij hadden een gat gegraven bij de voordeur en dat had wel degelijk iets te maken met het opsporen van de een dag eerder nog moeilijk te vinden telefoonaansluiting. Daarbij was een gaslucht vrijgekomen die nader onderzoek vereiste. Het trof dat de voordeur dankzij ons openging, want nu konden zij controleren of in de kelder onverhoopt ook gas was gestroomd. Dat viel gelukkig mee. Daarna gingen ze verder met prikken en meten op diverse plekken in de stoep, op zoek naar meer mercaptaan. Misschien is het niks hoor, zeiden ze er nog bij, want Arnhem is gebouwd op bodemverontreiniging dus de grond stinkt sowieso wel vaker.
De afgezant van de internetprovider kwam ondertussen ook aan en trof het niet dat hem een aantal steile trappen wachtten en hij net geplaagd werd door flinke spierpijn. Dat kan je zo hebben na het weekeinde. Dat hij tussen de bedrijven door een lieve spaniel kon aaien (de uitspraak zonder trema, wel zo huiselijk) hielp hem er doorheen. Om hem te steunen graaiden we her en der verlengsnoeren uit dozen, daar waren er wel 130 van om uit te kiezen, en we vonden ook de brief van de provider met daarin de pincode. Tweede tv-tje naar boven, nog wat koffie in de man, en de operatie was gepiept. Hij kon naar huis. Bijna drie uur later kon ook de gaskraan weer opengedraaid, het fornuis daarna ontlucht, de geyser nog even gezocht en op de vliering gevonden, en na die goede afloop konden ook wij de woning verlaten. Met een grote sprong. Op de stratenmaker hebben we niet meer gewacht. "Die kan dat netter dan wij weer dichtmaken," zeiden de gasmannen nog..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten