"Andere Tijden" had daar van de week nog de schokkende beelden van. Struise meiden, die het uitgerekend in Zeeland aandurfden óók te gaan voetballen, net als de jongens. Ik herken het café waarin nog een afzakkertje werdgenomen, voordat de speelsters weer uiteen gingen (eentje zelfs met elke week een retourtje Winterswijk, uit eigen zak.). Kapelle,"De Zwaan", recht tegenover de ook al zo obstinate Annie M.G. Schmidt Ze bundelden de krachtenen er was een dappere trainer. "IÏk begon voorzichtig, op C-niveau. Maar ze waren fanatiek en het ging al gauw beter."
Dwars tegen alle vooroordelen in, de hoon van familie en omstanders voor lief nemend. Ï"Ik wou gewoon voetballen," vertelt meisje Versprille. Van haar ouders mocht het niet, dus deed ze het stiekem en bewaarde ze haar sportkleren op een ander adres Toen ze begon op te vallen door de vele goals die ze maakte kregen haar ouders complimentjes. Zomaar Goes verslagen. "Dat hielp."
Ook de televisie ontdekte de voetbalsters. Daar zat een jonge moeder tussen, net twee maanden eerder bevallen. Ha, dat was leuk! De filmmakers lieten de pasgeboren zoon van huis ophalen ("Hij ging nooit mee naar wedstrijden. Maar ik had niks in te brengen."). Ze sneden de beelden van een jammerlijk huilend kind eenzaam achtergelaten in zijn kinderwagen in de kleedkamer, door de fanatieke wedstrijdflitsen. "Hij huilde juist helemaal niet, daar hebben ze geluiden van en andere baby onder gezet," is de voetballende moeder ook nu nog laconiek.
Het 'wilde' voetballen is nu de snelst groeiende tak van sport in ons land, er zijn inmiddels tweeduizend teams. Lekker pûh. Zelf was ik er bij, in de late vijftiger jaren, met ons tennisballetje op het schoolplein. Het kon voor het eerst, meevoetballen met de jongens. Meiden, de eerste punten zijn binnen, Nieuw Zeeland (mirabile dictu!) is verslagen al krioelden ze de hele tweede helft voor het Nederlandse doel. Nu China en Canada nog. Dan zien we daarna wel weer verder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten