intocht

Oma en opa hebben een `zinvol weekje gehad. Twee oude mensjes, zo worden ze door hun oudste dochter bespot, ditmaal geheel opgeslokt door de mantelzorg. Niet dat ze die kregen, de zaken lagen anders. Tot dinsdag waren we de pleegouders van zo'n dreumes die net voor hij kan afreizen naar de crèche nog even zorgt voor een Brigitte-Kaandorpmomentje, voor wie weet waar ik het over heb.

Daarna zijn we ingezet voor het verplaatsen van vier kuub grond. Was voor de deur van onze dochter neergezet, maar moest achterom naar de tuin gebracht worden. Gelukkig had ze een kruiwagen kunnen huren en er nog een bij de buurvrouw kunnen ritselen. Twee dagen mee bezig geweest, op ergonomisch zo verantwoord mogelijke manier. De pierpijn valt best mee.



En vandaag stonden we paraat bij de inkomst van de Arnhemse Avondvierdaagse. Onder de deelnemers bevond zich namelijk onze kleindochter met haar vader. Het was haar debuut, dus daar wilden we getuige van zijn. Met het Arnhems Oorlogsmuseum in onze rug en een groeiende schare aanhang voor de andere lopers stonden we al ruim voor half acht bij de finish. 

Na een kwartiertje of drie wachten kwam dan eindelijk de kop van de stoet in zicht. Een politiewagen met blauwe zwaailichten ging vooraf aan een tiental ruiters in middeleeuws kostuum, ook nog in staat om muziek te blazen op trompetten terwijl ze hun dieren in toom hielden.. Achter hen drommen wandelaars, tussen wie wij onze kleindochter en haar pa probeerden te vinden. Riens ogen zijn beter dan de mijne, maar bovendien word je bij het speuren afgeleid door de vrolijke taferelen van degenen die elkaar wel hadden gevonden. 

En toen kwam de moeder van het vriendinnetje van onze kleindochter opeens uit de stoet op opa afgestapt. " U bent toch de opa? Volgens mij is Reina hier al voorbij." 

Ze bleek helemaal gelijk te hebben, en ook pappa die wist dat we zouden komen had ons niet ontdekt, net zo min als wij hem. Maar toen we elkaar dan eindelijk wel hadden gevonden was de blijdschap van het kind er niet minder om. Nu had ook zij bloemen, en kon ze de welverdiende felicitaties van haar bewonderaars in ontvangst nemen.

Dat er ook nog een medaille bij hoorde wist haar vriendinnetje, dat de tocht al voor de tweede keer had gelopen. Stralend gingen ze die ophalen in Manege Mansoer. IJsje toe.