nooit geweten

Vandaag is dan toch echt de allerlaatste hand gelegd aan de nieuwe badkamer. We misten nog een afsluitring in de wasbak. Tegenwoordig moet je dan een complete unit vervangen. Maar nu kunnen we dan ook een handwasje in onze gootsteen doen, als we dat zouden willen. Hé hé, eindelijk weer onder ons. 

Een eerste excursie hebben we inmiddels zelfs alweer achter de rug. Kon ik ook kennismaken met het vestingstadje Heusden.

Dat is opgenomen in het Pelgrimspad, een van de wandelroutes langs mooie plekjes die de sportievere medemens moeten verleiden kopjes koffie in de provincie te komen drinken. 

Rien wandelt sinds kort met nicht en neven mee, en omdat die tak van de familie niet zo van het nazitten is doet hij het grondiger nabeschouwen maar met mij.

Wij ontdekten een winkel vol uiterst kunstzinnige schoenen, een sigarenwinkel die nu in onroerend hoedhandelt, en een heel bijzonder kaasadresje, dat zichzelf dan ook De Verwennerij had genoemd. En we bewonderden de kolossale curlingstenen op de markt. Prachtig glimmend gepolijst, maar niet in beweging te krijgen, zefs niet met fanatiek bezemen.

Gelukkig stond het Toeristisch Informatiebureau vlak naast de gedenkplaat die ons verzocht er niet op te gaan staan, maar verder weinig vermeldde. Binnen vernamen we dat op de dag voor de bevrijding vele tientallen Heusdenaren waren omgekomen toen ze voor mortierbeschietingen een schuilplek hadden gezocht in het toenmalige stadhuis. De Duitsers lieten het ontploffen om het niet in handen te laten vallen van de bevrijders. De mevrouw achter de balie moest het vaker uitleggen: 'Ik krijg er nog elke keer kippenvel van.". En de mevrouw van De Verwennerij benadrukte dat de jaarlijkse herdenking, ook nu de oorlog al zeventig jaar acter ons ligt, in Heusden nog steeds een gebeurtenis van grote betekenis is.