Duitse smaak

Op Bevrijdingsdag zijn we om te ontkomen aan de festivals op bezoek gegaan bij onze buren. Onze vroegere vijand en toekomstige grote broer in het geval dat Amerika daadwerkelijk liever aan de verkeerde kant blijft staan. Duitsland, bedoel ik dus.

Meer in het bijzonder kwamen we in Emmerich terecht. Om te kijken of het er al eens wat minder troosteloos en uitgewoond uitzag dan voor Corona. Daarna hadden we er niet meer durven kijken.

Wonen kunnen er nu inderdaad meer. Hele wijken bleken verrezen, het verkommerde pand op de hoek was eindelijk fris opgeschilderd en stond er weer pront bij. Alleen stonden nog steeds veel of misschien zelfs meer winkels leeg. Ook lijken de brievenbussen nog steeds geen baasjes te hebben. Ze puilen op vertwijfelde wijze uit. Trouw hun plicht vervullende bezorgers hebben het onmogelijke gedaan om nieuws en reclame te blijven aanleveren, maaar hebben hun onderlinge strijd tenslotte moeten opgeven.

Treurig genoeg werd het maal waarmee we ons uitzicht op de Rijn dachten te versieren ook al zo'n indrukwekkende teleurstelling. Al vrolijkte ik er daadwerkelijk van op toen het tot me doordrong dat we bevrijd zijn om, verlost van schuldgevoel, voor de 15 euro en 50 cents die ze ervoor vroegen hun beschimmelde, muffe, smakeloze en liefdeloze wanprodukt gewoon maar eens NIET te hoeven opeten. Hollandse toeristen hebben hun trots en bewaken hun grenzen.

(Duitsers kennelijk ook, ze hebben net een paar uur geleden besloten bondskanselier Schulz maar eens even niet of in elk geval niet meteen te vervangen door Merz, al won de CDU weer eens van de SPD. Misschien hebben ze toch smaak. Over een week weten we het.

Actualisering:

na de lunch naar binnen geschrokt te hebben zorgde de Bundestag voor het beperken van de schade door de herstemming versneld uit te voeren. Het tekort van zes stemmen bleek te zijn omgezet in een overschot van zeven. In de peilingen is de AfD inmiddels net zo groot als Merz' partij. Ook moeilijk te verteren, toch.