afrekenen graag

Dus Wiegel was een groot staatsman met gevoel voor humor, en heeft van de VVD een echte volkspartij gemaakt. Maar hij leeft niet meer, meldden de journalisten gister.

Ze spreken niet uit eigen ervaring, daar zijn ze nog te jong voor, erkennen ze. Hun voornaamste bron zal wel het archief van de Telegraaf zijn, vrees ik. Gelukkig weet ik wél waarom we zo´n hekel hadden aan de gesjeesde student die de Kamer in kwam als imitator van prototype Harm van Riel, de archetypische liberale senator in driedelig kostuum met tonrond postuur en eeuwige bolknak, te weldoorvoed om tijdens werkbezoeken de bus te kunnen verlaten om nog enige voeling te houden met het volk - o nee, nu verwar ik hem per ongeluk met zijn evenbeeld uit de Haarlemse gemeenteraad.

Het heette allang Volkspartij toen Hans Wiegel zijn entree maakte, recht in de tv-camera keek en met volle steun van de Telegraaf de socialisten begon te sarren. Hij lokte Van Agt met goede wijn en lekker eten los uit de onderhandelingen over een coalitie van CDA en PvdA, die met 52 zetels de grootste partij geworden was met een boodschap van eerlijk delen van kennis, inkomen en macht.

De aandeelhouders en fabriekseigenaren hielden met zijn ingreep simpelweg vast aan de macht en hebben die tot op heden niet uit handen gegeven. De pers verschraalde en de politiek gleed af. "We moeten puinruimen", schamperde Wiegel. Zijn partij nam de rol van koploper over na de laatste stuiptrekkingen van het CDA. Met propaganda, bluf en onwaarheden gingen de kiezers ook geloven dat wie rijk is meer verstand heeft van geld dan degenen die zich arm laten houden.

De cijfers bewijzen treurig genoeg dat het anders ligt: rechts laten regeren kost ons schaamteloos veel geld, linkse ministers krijgen gelukkig af en toe gelegenheid de staatsfinancien te saneren. Bluffer en "boef" Wiegel zal dat daarboven erkennen, in de evaluatiegesprekken met Van Agt, Den Uyl en Lubbers. De scheidsrechters zullen door D 66 geleverd worden, Van Mierlo, Borst en Terlouw zijn er ook al.