tranen

"Wir setzen uns in Tränen nieder," klinkt het uit de huisradio zojuist. Geeneens Pasen. Jammer wel, dat de Klassieke Top 200 er weer op zit. En ook dat deze Beethoven nog steeds net zo populair is als de Bohemian Rhapsody bij de jongeren van geest waar we ons met oudjaar weer op mogen verheugen.

Maar al die tranen van destijds lijken krokodillenvocht, in deze week van Truss, Trump en Cherson. En dan heb ik het nog niet eens over de busstaking, die het geriatrisch deel van de Arnhemmers vanmiddag overviel en danig ontregelde.

Bij het Willemsplein waar we allemaal wachten op onze aansluitingen besluit de display de aangekondigde bussen nu het tegen vieren loopt onverhoeds en onverbiddellijk te cancellen. Maar weinigen weten, dat hier gestaakt wordt om hoger loon. De bejaarden die niet meer lekker lopen moeten St. Juttemis maar afwachten. De reizigster met bestemming Apeldoorn wordt gelukkig nog opgehaald, waarschijnlijk moet de chauffeur toevallig ook zelf nog die kant uit. Ach, en ik? Maar weer te voet op huis aan, zo was ik ook gekomen. Goede oefening voor volgende week, ontdek ik. De bus rijdt dan niet, waarschuwt de rode zak over de halte bij ons voor de deur bijtijds. Hadden ze dat ook vandaag maar gedaan.

Het heeft voor mijn huisgebonden huisgenoot ondertussen wel smeuïge noga opgeleverd. Ik reed nu eens niet langs het Italiaanse lekkernijenwinkeltje, maar kon er onderweg binnenstappen. Wat je noemt een geluk bij een ongeluk. Hij huilde evenwel niet.