"Trrringggg!" Daar gaat de voordeurbel. Twee meiden staan op de stoep. Voorzien van een schoudertas. Komen ze een spirituele boodschap brengen? Het zál toch niet?!
Maar het valt mee. Ze blijken van de Scouting, die vroeger de padvinderij heette. Toen moesten we klusjes ronselen, waarvoor je dan met een kwartje beloond werd. Vandaag blijkt het om een ruilactie te gaan. Ze begonnen de dag met een theezakje, inmiddels kunnen ze een softe speelgoedbal aanbieden, een vrolijk groene vis met uitwendige rode kieuwen en zwemvoetjes. Kan ook een eend zijn met vinnen als oren. Of ik hem wil ruilen voor iets waar ik van af wil?
Terwijl ik me vertwijfeld afvraag wat ik kan aanbieden en me aan de taak zet te gaan zoeken, blijkt er zowaar iets al in de gang voor het grijpen te liggen. Al verregaand op weg naar de uitgang. Eerst denk ik dat het een speelgoedbeer is, maar het is een stel nooit benutte sloffen. De dus twee beren kunnen goed doorgaan voor een flinke upgrade en blijken positief begroet te worden. Zoeken was niet eens nodig. Wat een geluk!
Ik houd er een opgeruimd gevoel aan over en ga daarom de parlementaire enquête naar de Groningse ellende verlaten om in de stad nader onderzoek te doen naar tuindeurdrempels van hout dan wel kunststof. "Jullie kèn ik ergens van," kan ik daardoor roepen als ik een tweetal pubers uit de supermarkt zie komen. Ze hebben er chips en frisdrank gehaald om gezellig een filmpje te gaan kijken deze middag, een van de laatste van hun vakantie. Het geluk is met mij: als de enige oma die ze nog hebben kon ik ze eindelijk de beloning voor hun rapport toestoppen. Gek als gebeurt waar je eigenlijk stiekum een beetje op had gehoopt. Nòg meer geluk.
Maar op deze lieve dag is er ook gemis. In het trottoir naar de passerelle bij het NS-station zag ik twee Stolpersteine, ze lagen te blinken in de zon. Het huis waarin deze twee slachtoffers van de nazi's hadden gewoond was al lang vervangen door kantoren, des te indringender deze laatste tekenen van hun bestaan. De een met naam en sterfdatum. De ander de dode die geen naam heeft kunnen krijgen omdat die onbekend gebleven is.
En dat op de dag waarop de wereld beseft dat Michail Gorbatschov gestorven is. Verguisd wordt de ex-president door de Russen, die nu door een nieuwe tsaar die Poetin heet worden gekneveld en moeten geloven dat het communistische Sovjetrijk groots was en hersteld moet en kan worden. Daarentegen op handen gedragen wordt de man door de Westerse wereld, omdat hij verantwoordelijk was voor glasnost en perestrojka, en voor hoop op vreedzame co-existentie heeft weten te zorgen.
Zijn levenswerk zag hij een half jaar geleden vernietigd door de huidige president, dat heeft hij nog laten weten. Vlak de inbreng en betekenis van Raisa voor Gorby ondertussen niet uit. Haar weduwnaar is nog 91 geworden, niet elke dissident wordt er of in het vrije westen vroegtijdig weggewerkt, dat blijkt maar weer. We gaan hem missen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten