heen gegaan

Eerst ging ons autootje dood. Het zou nog een ritje maken met oma, maar die had daar toen geen zin in, liever bleef ze die zondagmiddag dicht bij de sanitaire voorzieningen. Toen we weer naar Arnhem terugreden begon geronk en vlak bij huis verlieten we de snelweg bij een benzinestation. Het lukte niet hem daarna weer rijvaardig te krijgen.

Waren wij blij dat ons dat niet met oma aan boord was overkomen! De ANWB bracht ons thuis met een sleepbedrijf. "Vroeger konden we auto's met een simpele schroevendraaier weer aan de praat krijgen," vertelde onze redder. Wel verbaasd dat een Toyota ons in de steek had gelaten.

De auto had ons een jaar eerder nog helemaal naar de Bretonse kust gebracht voor het huwelijk van ons achternichtje. Zijn vervanger werd een Skoda (jammer, in het Tsjechich). Die kwam van pas toen oma op haar kamer haar heup brak en voor weken in het ziekenhuis belandde. De overplaatsing naar een tehuis om te revalideren overleefde ze maar kort.

Nauwelijks een half jaar later ging ook de vervangende auto naar een uitvaart. In Frankrijk; om de moeder van de bruid naar haar laatste rustplaats te begeleiden. Al de zesde van de tien mensen met wie ik in mijn jeugd het innigst verbonden was, die er al niet meer zijn. Onze hond, ook al bijna aan het einde van zijn levensreis, wilden we niet bij anderen achterlaten. Hij heeft daardoor zelfs nog gekampeerd op de terugweg, naast de Seine.