chocola, nee dank u

Dat blauwe pootje dus. Dat kwam zo. Toen de hond geen hondensnoepjes kon bemachtigen, nam hij wel genoegen met minder. Hij rook chocola tussen de verjaardagspresentjes die voor onze kleindochter klaarlagen. 's Morgens trof ik hem. schuldbewust, aan bij het zakje smeltparels waarmee de jarige had kunnen knutselen, hadde zij het ontvangen. Half leeg, hij had er een hoekje afgeknabbeld, daarna waren de parels naar buiten gestroomd. Hmmmm, lekker, al was het bittere chocola. Ooit geweten dat die het giftigst is voor honden? Wij wel, maar hij dus niet.

Toen ik hem zijn misdaad onder zijn neus hield, begon hij spontaan te braken. Bruine soep. Gelukkig maar, want daarmee kwam het ergste gif er weer uit. Braken bleef hij desondanks, en zieker werd hij. Lusteloos, onze vrolijke tiener. Uiteindelijk zakte hij langzaam in en ging op zijn zij liggen. Pootjes gestrekt, trillend, een steeds ellendiger hoopje. Het einde leek nabij.

Google wees de weg naar een schema waarbij gewicht van de hond wordt afgezet tegen de hoeveelheid en kwaliteit van het genotene (hoe puurder, hoe giftiger de chocola). Ernstig zag het er zeker uit voor onze patiënt, overleg met de dierenarts was geboden. 

Zo kwamen we terecht bij de erkend duurste.  Die nam hem een paar uurtjes ter observatie op, legde een infuus aan (veel plassen was immers ook goed) en stopte Norit in onze hond. Tweehonderdtwintig euro verder konden we hem weer ophalen. 

De aankoppeling voor het infuus lieten ze nog even zitten, voor als hij onverhoopt toch weer mocht instorten. Morgen nog even terugkomen voor de definitieve nacontrole, dan halen we het ding er weer uit, en blieft u een Paaseitje? Ze stonden er voor klaar op de balie, maar wij hadden even helemaal geen trek. Toch was het alweer donker, en etenstijd voorbij.