luigi

Na veertig huwelijksjaren  is het tijd geworden voor een nieuwe man in mijn leven. En hij heet Luigi. 

Een Italiaan, zou je misschien denken. Maar deze Luigi is Amerikaans. Hij heeft een maandje in de opvang gezeten maar mag nu zijn oude dag bij ons komen slijten. Zelfs mijn eigen .oude man is ermee verzoend. Gisteren hebben we hem opgehaald.

Vanmorgen hoorden we hem al om zes uur klaaglijk piepen. Waren er nog wel mensen in huis? Die zich om hem zouden bekommeren? Na een rustig nachtje in de oude stoel begon hij toch wel te twijfelen.

Opgelucht begroette hij me. Zijn waterbak was compleet leeg, een beetje vers water in zijn pannetje deed wonderen. Toevallig het pyroflampannetje van gisteren, dat we anders toch nooit gebruiken. Want hoewel je drie keer op bezoek moet komen voor je een asielzoeker mee kan krijgen mochten we de onze al bij ons tweede bezoek meteen meenemen, als we dat zouden willen. We hadden goedkeuring van de manager. We hoefden ons natuurlijk niet verplicht te voelen, maar...

Amerikaanse cocker spaniël, pakweg tien jaar oud

Zelfs zijn riem kregen we te leen. Nummer dertien. En hondenbrokken mee. De verzorgster die zijn medicijnen meegaf, hij heeft een kuurtje dat loopt tot de dag dat hij eigenlijk echt verdiend is met veertig jaar zeuren om een hond, kon niet verbergen dat afscheid nemen van deze Luigi haar onprofessioneel zwaar viel. Ook twee van haar collega's hadden zich van hun mannen 'niet over hem mogen ontfermen. Gelukkig heb ik zelf een betere levenspartner aan mijn zijde.