Geen wonder dat ik het eindelijk kon opbrengen me te laten confronteren met wat ooit ons familiehuisje op de Veluwe was en uiteindelijk onvermijdelijk een jaar of zeven geleden in handen gevallen is van mensen die er een kolosale boerderette voor in de plaats hebben willen bouwen. Het bosbes- en cantharellenwoud, waar ook het dalkruid nog zo troostrijk ieder jaar opkwam, is weg. Helemaal weg. Er ligt nu gras tussen de paar bomen die de motorzaag van de nieuwe eigenaars overleefd hebben.
Maar onze herinneringen, die nemen ze ons niet af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten