zelflerend

Eindelijk heeft de computer genoeg geleerd om voor het eerst in de geschiedenis een spelletje Go te winnen. En dat terwijl het zo simpel oogt. Ruitjespapier en een handvol witte en een handvol zwarte pastilles. Twee spelers, ieder een kleur. Om de beurt mag je een kruispunt bezetten. Bedoeling is de tegenstander te omsingelen, verdedigen kan met onaantastbare vrije plekken in je eigen veroverde gebied   Schaken is vele malen gemakkelijker, wereldkampioen Kasparov legde het in 1997 al af tegen Deep Blue. 

De Europese Go-kampioen ging ten onder, met zijn tweede 'dan' in deze denksport nog een kneus vergeleken met de Aziatische echte grootmeesters die de negende dan hebben bereikt. Twee dagen vóór deze historische prestatie is de grondlegger van de kunstmatige intelligentie gestorven. Hij heeft dus net niet geweten, dat hij zijn ongelijk alsnog moest erkennen. Eigenlijk had hij geen fiducie in de toekomst van de zelflerende computer, nu zitten we er midden in.

"Go" leerde ik kennen dankzij mijn broer, die ook de wereld van de computers al vroeg vor me ontsloot. Als inmiddels wijs en oud geworden vrouw beleef ik nu plezier aan de inzichten die mijn oudste kleinzoon aan het opdoen is in de wondere wereld van het rekenen. Door zijn moeder heeft hij, nu zes jaar oud, de lol van het maken van sudoku's ontdekt. Het principe was hem rap duidelijk. Opa, die  de cijferpuzzeltjes altijd had genegeerd, heeft zich er vanmiddag ook maar in verdiept. Het zijn toch al zware tijden voor hem. Hij moest verwerken dat de kleinzoon, bij zijn laatste bezoek, zó in beslag genomen was door zijn computerspelletje, dat hij zich niet meer zo gemakkelijk liet verleiden tot een bezoek aan Opa's treinenzolder. "Nu, éventjes dan," kreeg grootvader te horen. Koekje van eigen deeg.