mensenoffers

Vandaag zijn we even naar Assen geweest, voor een rondgang door het Drents Museum, inmiddels vijf heel verschillende panden omvattend. Heerlijk stil was het in de nieuwe vleugel, en lekker licht. De schilderwerken die er Kim Jong Il's socialistische Utopia bejubelden trokken slechts een handvol vrij-reizigers zoals wij.

Hebt u nog herinneringen aan de Russische en Oost-Duitse prenten van onnatuurlijk opgewekte mannen en vrouwen die met hamer en sikkel onvermoeibaar in veld en fabriek aan de opbouw van het communisme arbeidden? Dan kost het u geen moeite om zich voor te stellen in wat voor tentoonstelling we beland waren. Een onwaarschijnlijk blije reeks mensen zagen we, diep dankbaar dat ze mogen werken en sterven voor het glorieuze Noord-Korea. En vastbesloten zijn ze om alsnog gehakt te maken van de Amerikaanse 'honden' die zo akelig waren komen vechten tegen hun ideologie. 

We bekeken in een afzonderlijk zaaltje een documentaire die inzicht gaf in het dagelijks leven van de Koreanen. Zoals de kleuterjuf, ze onderwees haar klas over de Grote Leider, die nog kind was en in de sneeuw wilde gaan spelen. Maar hij verruilde snel en grootmoedig de fijne warme winterlaarzen  die hij daartoe net gekregen had voor natte gympen, toen hij ontdekte dat zijn kameraadjes niks beters hadden om in de sneeuw te spelen. Een behartenswaardig sprookje, voorwaar.

Zware gordijnen schermden een andere zaal af, waarbinnen zich de waterverfmeesterwerken bevonden. Nog grootser van formaat dan de schilderijen. Achter glas in megagrote lijsten, veilig voor schadelijk zonlicht. Een paar jaaromzetten Talensprodukten, het zou een mooie omzet zijn geweest als de handelsbetrekkingen al op peil waren geweest. 

We waren echt toe aan een gewone portie archeologie van Hollandse bodem, besloten we. Een mammoetschedel. Vuistbijlen. En Tacitus in virtual reality die over barbaren met de eigenaardige gewoonte van mensenoffers verhaalde. Het meisje van Yde lag er als veenlijk een voorbeeld van te wezen. Van de muurvullende foto van de opgraving meende een deskundig echtpaar zeker te weten dat die plek Denemarken moest betreffen. De man van Grauballe, we hebben hem ook wel eens bekeken. 

Zij realiseerden zich niet eens dat ze naast het meisje stonden, ze misten de met veel publiciteit omringde levensechte gezichtsreconstructie.die in 1993 gemaakt was. "Haar moeder zou haar herkennen," werd er toen trots bij gezegd. Nagenoeg honderd jaar nadat ze gevonden was, toen ze al bijna tweeduizend jaar in het moeras gelegen had.

We vonden het tijd voor koffie.