van baal tot wolbalen

Terug van nogal eventjes weggeweest. Dat was balen. Sinds begin februari, wel te verstaan, heeft radiostilte bestaan en kon ik geen nieuwe berichten kwijt. Iets met Cookies en Chrome, ik snapte er niks van. Ook dreigde verlies van mijn hele geschiedenis, daar durfde ik echt niet zo maar aan te beginnen.

Mijn personal internettrainer had dit weekeinde gelukkig eindelijk weer eens gelegenheid om over te komen uit Groot-Brittannië, ze kwam haar moeders verjaardag vieren en die van haar nicht, nu acht geworden.  Kon ze me meteen even uit de brand helpen, dus met een paar snelle handgrepen kon ik weer terecht op mijn blog. Vaste lezers waren al begonnen ongeduldig te worden: kon die afgezaagde pluchen hond eindelijk eens van het scherm? Wanneer gebeurt er weer eens wat actuelers?

 

Laat ik maar beginnen bij onze eigen hond, Floris. Hij is nu een half jaartje bij ons en dat bleek voldoende om van onze aanhankelijke spaniël een amorfe wolbaal te maken. Ook al verloor hij haren, niet zijn streken. Op zoek naar de hondensnoepjes, hoog op de toog, richtte hij 's nachts een ravage aan met kinderspeelgoed en kindertijdschriften. Handig, al die opstapjes nu de witte tafel naar onze andere dochter verhuisd was.

 











De wolbaal zou pas na een bezoek aan de hondenkapper weer welkom zou zijn bij oma in Zeeland, had die al verkondigd. Nodig, hoognodig moest zijn haar gefatsoeneerd worden, vond ze. Dus we zwichtten, maar vreesden een vetgemest mormel onder de vacht vandaan te ien komen. We hadden hem natuurlijk wel te veel vertroeteld, ons asielzoekertje.

Dit bleef er van hem over:

 Over het verbandje de volgende keer.