bekijks

Hond Floris is - voor het eerst, denken wij - in Münster geweest. Hij heeft er zelfs overnacht, in een hotel. Verder mocht hij er niks, op het gebied van de kunst en cultuur althans.

Gelukkig was het mooi weer en waren er veel terrasjes, zodat hij en ik rustig konden afwachten tot onze reisgenoten uitgekeken waren. 

Hij was trouwens zelf ook bekijks, ondervonden we. "Is dat een Cocker?" vroeg zo'n voorbijganger dan. Wij naar waarheid: "Een Amerikaanse zelfs." "Hoe oud?" "Nou, hij wordt op tien jaar geschat." Toen kwam de man helemaal los. "Wij hadden ook een oudje, jammer genoeg hebben we die drie jaar geleden moeten laten inslapen. Is nog zestien jaar geworden. Zo lief, een echte familiehond."

Zo'n leeftijd hopen we ook voor de onze te bereiken, wie weet. Geroerd namen we afscheid. Een minuutje later de volgende aanspraak, een jong stel. Het meisje vroeg enthousiast: "Een Amerikaanse Cocker, ja toch?" Ze keek al net zo verliefd als de man van daarnet, misschien was hij wel haar vader.  "Zo knuffelig!"

En de volgende kenner was de gewezen bestuurder van een Leopardtank, zoals hij ons zonder dralen duidelijk maakte. Hij was ook blij dat de Duitsers en de Hollanders elkaar zojuist gevonden hebben in het maken van een vuist tegen de Russen. Stof tot nadenken en napraten voor mijn eigen dienstweigeraar en zijn broer, die ook al aan de dienstplicht wist te ontkomen. De ongefrustreerde militair waarschuwde ons dat dit type hond van eten en eten stelen zijn hoofdtaak maakt. Alsof we dat al niet wisten!

vis in zeezout, hmmmmmmm!

Gelukkig mocht hij in het hotel de volgende morgen de ontbijtzaal niet binnen. Geluk bij een ongeluk, zo konden we de koffie en broodjes buiten de deur gaan zoeken. Zo kwamen we er achter dat Münster pas na tien uur open is voor het ontbijt. En dat terwijl de buitenterrasjes van de cafés de avond ervoor al om tien uur waren dichtgegaan.  .