"het zijn slechts creuzen"

Man en ik hadden alle redenen voor een feestje vandaag. We konden namelijk ons eerste lustrum als Arnhemmers vieren. Gaf hij me een nieuwe leuning? Het had voor de hand gelegen, maar voorlsnog moet mijn hand steun blijven zoeken bij de huidige vermolmde maar gelukkig door veel duct tape aan onze kant nog net bij elkaar gehouden balk. Mij werd een hapje bij de Chinees aangeboden.

Dan kom je twee keer extra langs de trap, maar het aanbod nam ik aan. Zoals ik die middag ook al was ingegaan op de uitnodiging om mee te gaan shoppen in een verafgelegen winkelcentrum. De rit erheen vergde zoals ik spoedig zou merken meer tijd dan ons verblijf daar. Haring schafte mijn man aan, en in de doe-het-zelf-winkel twee lichtschakelaars en enig open haard hout. Ik kwam daardoor al snel tot het besef dat ik als dekmantel was gebruikt door iemand die het milieu wilde gaan schaden en voor zijn autoritje een mede-inzittende nodig had. 

Aan tafel heb ik hem nog even scherp ondervraagd over wat hij, terugziend op vijf jaar wonen in Arnhem, los van het huis waarin we dat doen, hier het meest fijn vindt. Hij wist het meteen. "De tuin!" En toen ik dat nog te huiselijk vond werd het:"de omgeving!".

Daar stokte het tafelgesprek, want mijn man moest zijn aandacht gaan richten op zijn voorgerecht, dat was gearriveerd. Drie Zeeuwse oesters, gestoomd nog wel liefst. "Lekker zo, maar echt geen echte Zeeuwse. Dan hadden het platte geweest" was daarna zijn commentaar