koks in de leer

"Jammer, maar dan kan ik niet. Dan komt mijn hulp." De bejaarde Rotterdamse vrouw scheurt zich los van het radio-interview. Ze moet haar boodschapjes gaan doen, en heeft echt geen tijd om te wachten op de kans om Maxima in levenden lijve te zien, die in Hoogvliet een nieuwe school voor beroepsonderwijs komt openen. Opknapbeurt voor de beruchte wijk, opleidingsperspectief voor de jeugd. 

waar blijft ze nou?

Ze hebben er een koksopleiding, horen we. Gisteren is de boterkoek gemaakt, vandaag worden bitterballen door het paneermeel gerold. De docente beaamt, dat haar leerlingen er op dit vroege tijdstip nog niet zo wakker uitzien. "Het zijn geen ontbijtkoks," gniffelt ze. Negen uur is onprettig vroeg voor hem, bekent de daarna ondervraagde kok-in-opleiding.

Een oudere buurtbewoonster is nuchter in haar commentaar op de pogingen de buurt veiliger te maken. "Er is net weer iemand doodgeschoten, hoor. Terwijl de kinderen op het schoolplein waren." Alsof het er een beetje bij hoort, lijkt het. Ja, ook haar eigen kleinkinderen zitten op die school. Maxima ziet ze wel op tv. "Je komt er toch niet bij." 

Van de week de Chinese restauranthouders boos, omdat Asscher vindt dat er al genoeg werkloze Nederlandse koks in de bakken van de arbeidsbemiddeling beschikbaar zijn. Geen werkvergunningen daarom voor import van Chinese kookkunstenaars. Terwijl er in hun keuken echt meer komt kijken dan het kunnen bakken van een eitje, en dat daarna met een plak ham op de bami of rijst kunnen draperen. Maar zouden zulke Chinezen wel benul hebben van boterkoek en bitterballen, vraag ik mij af.