wie zijn neus schendt

We waren weer eens in Lochem, zo handig compact voor de senioren wier actieradius ietwat beperkt is. Kunst heeft daar zwaar te lijden, zagen we, en niet van vorstschade maar eerder van drankmisbruik door te jongeren. Het was al een romp met weinig armen en benen. Nu hebben ze ook nog zijn aangezicht geschonden. En niet eens om de wereld wakker te schudden over de klimaatcrisis die we volgens Gretha slaapwandelend blijven ontkennen.

vaag spoor

die van mij

De kleine van mij is vandaag jarig. Twee kinderen heb ik, een liet zich gisteravond naast mij fotograferen door een eigen kind omdat ze eindelijk op me kon neerkijken. Krimpen is ook een kunst.

Die andere is dan misschien wel niet zo groot, maar wel de auteur van "De Kleine van Mij", een prachtuitgave

eerder al eens in deze blogreeks genoemd toen het ging over de Slimste Mens. Het is een driedelige uitgave van een boek met moeilijke woorden. Opdracht op de middelbare school waar later Baudet ook zo veel moeilijke woordjes zou oppikken dat hij veel te veel kiezers kon betoveren.

opgebouwd

Dankbaar zitten we hier te wezen. De kachel hoeft nog niet aan, de klimaatverandering houdt ons warmer dan verantwoord in deze tijd van het jaar. Zojuist heeft de overheid een griepprik voor ons verzorgd, zodat we langer levend kunnen wachten op de brief voor de Covidbooster, die zoals we inmiddels uit ervaring weten pas zal komen na ons overlijden. Wilde mijn man de huisarts laten weten in welke armoe hij inmiddels verkeert? Hij was er bij het ontbloten van zijn te prikken arm helemaal op gekleed dat men hem ter plekke een Arnhem-pas en dooverwijzing naar de Voedselbank zou geven. Maar joechei, daar arriveerden onze pensioenafschriften. Na het betalen van de hogere gas-, benzine- en kruideniersrekeningen en het bijhouden van het inflatietempo blijft er voor wat verse kleding vast nog wel genoeg over van onze extraatjes, berekenen we: een tientje krijg ik er bij, voor het eerst na tien jaar. De andere bejaarde gaat er zelfs 35 euro op vooruit.

Niet dat wij claimen ons land te hebben opgebouwd, hoor. Maar samen tachtig jaar ervoor gewerkt, dat hebben we wel.

doodsangst

Het was weer gezellig druk in Londen afgelopen zaterdag.

Niet dat de Britse pers er aandacht aan kon besteden, aan deze protesterende voorstanders van terugkeer in de Europese familie.

Brexit heeft de UK in de voorspelde ellende gestort, maar daar is nu even geen oog voor. Dat de schuldige Conservatieve Partij nu zelf ten onder dreigt te gaan, dat eist alle aandacht op.

Ze zijn nu zo in paniek na het debacle van zes weken Lizz Truss, het gezonken pond en de kelderende prestaties in de polls - Labour inmiddels drie keer meer aanhang dan de Tories - dat ze de nog maar net weggestuurde Boris Johnson zien als hun laatste reddingsmiddel.

Hijzelf, al weken op een vakantie die lucratief was vanwege goedbetaalde spreekbeurten, kwam overhaast teruggevlogen om zijn rol als redder des vaderlands te kunnen claimen.

Het uithuizige parlementslid lijkt in eigen kring voorlopig minder kansrijk dan Sunak, die het in de vorige ronde nog aflegde tegen Truss. Die de kandidate was van de liefhebbers van de speculatiewinsten die de Brexit heeft opgeleverd. Maar de wanhoop is misschien te groot. Zo groot dat op Boris wordt teruggegrepen omdat hij Labour kan stoppen. Hahaha, Sunak stelt zich kandidaat. Net een half uur geleden. Jammer voor Labour, besef ik.

tranen

"Wir setzen uns in Tränen nieder," klinkt het uit de huisradio zojuist. Geeneens Pasen. Jammer wel, dat de Klassieke Top 200 er weer op zit. En ook dat deze Beethoven nog steeds net zo populair is als de Bohemian Rhapsody bij de jongeren van geest waar we ons met oudjaar weer op mogen verheugen.

Maar al die tranen van destijds lijken krokodillenvocht, in deze week van Truss, Trump en Cherson. En dan heb ik het nog niet eens over de busstaking, die het geriatrisch deel van de Arnhemmers vanmiddag overviel en danig ontregelde.

Bij het Willemsplein waar we allemaal wachten op onze aansluitingen besluit de display de aangekondigde bussen nu het tegen vieren loopt onverhoeds en onverbiddellijk te cancellen. Maar weinigen weten, dat hier gestaakt wordt om hoger loon. De bejaarden die niet meer lekker lopen moeten St. Juttemis maar afwachten. De reizigster met bestemming Apeldoorn wordt gelukkig nog opgehaald, waarschijnlijk moet de chauffeur toevallig ook zelf nog die kant uit. Ach, en ik? Maar weer te voet op huis aan, zo was ik ook gekomen. Goede oefening voor volgende week, ontdek ik. De bus rijdt dan niet, waarschuwt de rode zak over de halte bij ons voor de deur bijtijds. Hadden ze dat ook vandaag maar gedaan.

Het heeft voor mijn huisgebonden huisgenoot ondertussen wel smeuïge noga opgeleverd. Ik reed nu eens niet langs het Italiaanse lekkernijenwinkeltje, maar kon er onderweg binnenstappen. Wat je noemt een geluk bij een ongeluk. Hij huilde evenwel niet.

herfstzonnetje

het blijft mooi

En een nachtje of wat later ook maar anders adembenemend mooi, die omgeving van ons.

op de koffie